«شرايط ظهور»؛ يعني، زمينه‏هايي که امکان تحقق ظهور امام عصرعليه السلام را فراهم مي‏آورد و آن را امري منطقي و لازم مي‏نماياند. شرايط ظهور با نشانه‏هاي ظهورتفاوت دارد؛ براي مثال وجود تعداد الکافي از پاکدلان براي آغاز انقلاب جهاني در شمار «شرايط ظهور» مي‏گنجد؛ ولي نداي آسماني و خروج سفياني، از «نشانه‏هاي آن» شمرده مي‏شود. البته هر دو بايد پيش از ظهور تحقق يابند؛ زيرا ظهور پس از آشکار شدن همه شرايط و نشانه‏هاي حتمي آن رخ مي‏دهد؛ وگرنه به تحقّق مشروط قبل از وجود شرط و نيز دروغ بودن روايات نشانه‏هاي ظهور - که درستي‏شان به طور متواتر و قطعي احراز شده است - مي‏انجامد.
پاره‏اي از تفاوت‏هاي شرايط و نشانه‏هاي ظهور عبارت است از:
1. توقف ظهور بر شرايط، توقفي واقعي و از نوع توقف معلول بر علت است؛ ولي علامات تنها نزديک شدن زمان ظهور را مي‏نمايانند. از اين رو، وقوع ظهور، بدون تحقق اين نشانه‏ها ممکن است. البته پاره‏اي از نشانه‏ها - مانند خروج سفياني و قتل نفس زکيّه - با شرايط ظهور ارتباط عنصري دارند؛ يعني، از نتايج عصر فتنه‏ها و انحرافانند و به آماده سازي يکي از شرايط ظهور مي‏انجامند.
2. تحقق هم زمان همه نشانه‏ها يا گردآمدن آنها در يک زمان، ضرورت ندارد. نشانه‏ها مي‏توانند با فاصله‏هاي بسيار اتفاق افتند و در زمان واحد گرد نيايند؛ ولي شرايط چنين نيستند. در نهايت بايد تمام شرايط با هم محقق شوند و در يک زمان اجتماع کنند تا ظهور پديد آيد.
3. علايم پيش از ظهور، پديد مي‏آيند و از ميان مي‏روند؛ ولي شرايط کمي پيش از ظهور رخ مي‏دهند و بعد از تحقّق ظهور نيز باقي‏اند.